Loslaten van het oude en vertrouwen op het nieuwe. Dat is denk ik het belangrijkste proces dat ik nu leer. De afgelopen weken zijn best een uitdaging geweest voor mij. Zoals vele mensen al wel weten ben ik totaal geen camper liefhebber en het leven in een camper was dus echt even schakelen. Met zo weinig leefruimte en een poging om je ‘hele hebben en houwen’ mee te nemen heb je dus in alle hoeken en gaten spullen en dus ’troep’. We hebben getracht alle kastjes logistiek goed in te delen maar met 5 personen en 9 kastjes is dat best een uitdaging. Daarbij kun je natuurlijk je kont niet keren dus dat stelt mijn geduld aardig op de proef. Ik besef me nu tijdens het typen dat ik in ons woonhuis ook al niet kon samenwerken in een keuken of badkamer, ik heb blijkbaar nogal snel het gevoel dat ik geen ruimte heb, wellicht is dat een diepgaander proces, het moeilijk vinden mijn eigen ruimte in te nemen of te beschermen.. wellicht is het gewoon een aangeleerd patroon van mijn vader; ‘ik sta hier dus wat doe jij hier voor mijn voeten’, who knows..
Maar goed ik vind het dus krap, rommelig en ontzettend heet en dat zorgt voor slechte nachten en weinig tijd en letterlijke ruimte voor mijzelf. Maar dat geldt ook voor mijn andere gezinsleden dus we hebben het ieder op onze eigen manier moeilijk met aanpassen.
Een van de patronen die ik duidelijk zie bij mijzelf is dat ik moeite heb met ‘vies’. Op veel campings was veel zand, grind en stenen en de kids konden daar heerlijk in grutten. Mikki was de hele dag van top tot teen zwart en stoffig, de kleding van Roan en Sepp was non stop vies en er waren meer avonden dat ze met vieze handen aan tafel zaten dan met schone handen. En die ‘viezigheid’ triggert dus iets in mij, de gedachte van ‘je moet schoon aan tafel verschijnen’, ‘vies is minder waard’ etc. zitten dus diep in mijn brein geworteld. En opzich weet ik als logopedist heel goed dat kinderen enorm leren en groeien door lekker te kunnen ontdekken / doen en letterlijk vies worden, maar de uitvoering ervan is toch best een ding. In ons ‘oude leven’ kon je de kids natuurlijk verantwoord vies laten worden en daarna heerlijk weer schoon maken maar hier is dat een gebed zonder end.
Dus met dit gegeven ga ik innerlijk aan de slag, probeer ik toch hier en daar een schoon bed te houden en een enigszins schoon kind in bed te krijgen. Schoon aan tafel heb ik al losgelaten, schone kleding tot op zekere hoogte ook, vies en stoffig = prima voor een paar dagen. Daarna gooi ik alles weer eens in de was. Overig is het wassen opzich wel een stuk meer ‘geluks-bevorderend geworden, door het gebruik van wasmachines op zonnepanelen heb ik maar enkele dagen in de week beschikking over een wasmachine dus het dagelijks wassen zoals ik in NL deed is niet meer mogelijk én de was geeft dus ook meteen veel meer voldoening in dit stoffig oord 🙂 Dus dat is alweer winst!
Hoe denk jij over ‘vieze kinderen’ of ‘vies’ in het algemeen? Denk je dit makkelijk los te kunnen laten of heb jij ook last van oude patronen?
Liefs Suuz.
P.s. Nu 5 dagen op de plaats van bestemming, hier zal ik binnenkort iets over delen.
