Landen op Yosoy grond
Het is vandaag zaterdag en we zijn nu ruim 1 week op Yosoy, 10 dagen om precies te zijn. De eerste twee weken noemen ze hier ‘landingstijd’. In deze twee weken houdt iedereen er rekening mee dat mensen moeten wennen, acclimatiseren en de boel moeten organiseren om fijn mee te kunnen draaien in de community én te voelen of dit wel is wat zij willen. Mochten mensen zich toch terug willen trekken dan kan dat in deze weken kosteloos.
Onze aankomst hier was ontzettend fijn en welkom. Van iedereen meteen een dikke knuffel, de kids worden beziggehouden en wij worden geholpen de camper goed neer te zetten. ’s Avonds komt iedereen met een glas champagne en een kletspraatje op onze aankomst proosten, wat fijn! Ik vind het echt zo mooi om te merken dat er meteen een band ontstaat, een soort wederzijds begrip als je dezelfde ideeën en dromen hebt. Net zoals dat mensen met honden elkaar altijd gedag zeggen op straat, of mensen met andere kinderen in dezelfde leeftijdscategorie. Het zijn toch de gezamenlijke dingen, het dieper weten waar we dan beiden doorheen gaan, en hiermee ook meteen een goede verstandshouding. En niet dat meteen de diepste struggles of verlangens op tafel gegooid worden, meer een stilzwijgend weten.
Na het warme welkom hadden we een slechte nacht, zoals voorspeld werd door enkele ‘buren’ werden we beide midden in de nacht wakker met ieder onze eigen zorgen en bedenkingen. De dagen daarna had ik het zelf echt niet makkelijk, eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik door een soort rouwperiode ben gegaan. Ik had werkelijk waar nergens zin in, wilde niets doen, vond alles lelijk en stom en hing maar een beetje binnen op de bank. Vre-se-lijk. Ik mistte mijn familie, mijn vrienden en mijn thuis, ik vond alles vies en heet en bleh en had totaal geen zin mee te doen aan íets. Maar gaandeweg de dagen kregen we toch steeds meer rust en hiermee ook een fijner woonplekje. Gerard is sowieso iemand die dus juist enorm hard gaat werken dus na een paar dagen hadden we een gedeelde huurauto, had hij een tuin getimmerd zodat Mikki niet steeds naar de rand van de afgrond liep en waren onze spullen meer georganiseerd, opgeruimd en uitgestald wat we konden gebruiken.
De mensen die hier al langer staan begrepen ook allemaal heel goed hoe het voor mij was, niet iedereen heeft het net zo moeilijk gehad als ik natuurlijk (velen wel) maar hierdoor kon ik altijd even mijn ‘ei’ kwijt en voelde ik me altijd wel even gehoord en begrepen. Maar toch heb ik ook nog wel eens het gevoel dat ik de enige ben die twijfelt of dit het nou is, want ja natuurlijk zie ik hetzelfde als jullie; een enorme droge, stoffige en levenloze berg met enkele campers/ caravans erop en nog héél véél werk. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat je nagenoeg niet buiten wilt zitten omdat er hier een soort invasie is aan vliegen die je van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat bestormen en serieus de hele dag met zijn 10 of zelfs 20en op je gaan zitten, of over dat ik elke nacht wakker word van de jeuk omdat ik gewoon als enige van het gezin helemaal lek gestoken wordt, of over het feit dat er inderdaad ontzettend veel werk te doen is hier PLUS dat ik nog 2 opstarten bedrijven heb PLUS nog 3 kinderen onder de 7 jaar oud..
Dus ja eerlijk gezegd zit ik er zelf nog steeds soort van 50/50 in. Ik houd van deze plek, ik ben dol op de mensen, ik voel een diepe verbinding hier met de mensen om mij heen, de natuur en mijzelf. Ik zie enorm veel mogelijkheden voor de toekomst in de vorm van het creëren van zoveel meer groen d.m.v. permaculture, het opzetten van OERsterk retraites, koude trainingen en het creëren van meer toerisme in zelfvoorzienend wonen. Máár ik maak me ook nog dagelijks zorgen over het kunnen doen waar ik gelukkig van word (mijn eigen bedrijven en mijn eigen vitaliteit zoals sporten en ontspanning) in combinatie met zoveel community uren én het belangrijkste; tijd voor mijn gezin.
Voor nu blijven we zitten waar we zitten en zetten we steeds een stapje verder richting fijn wonen zoals de aanschaf van een mooie pergola, een waterfilter én gaan we binnenkort kijken bij een bedrijf die Yurts maakt. Wie zal het zeggen hoe ons leven gaat verlopen, voor nu ben ik elke dag nog dankbaar voor weer een mooie nieuwe dag op deze prachtige plek.
Ik hoop dat jij ook kunt genieten van een mooie nieuwe dag, nieuwe inzichten of de lach op iemands gezicht, en wil je nog iets weten, laat het mij weten!
Liefs Suuz
